Kruisweg

Goede Vrijdagavond.
Gedurende twintig eeuwen
heeft de Kerk zich verzameld op deze avond
om de gebeurtenissen van deze laatste etappe
van de aardse reis van de Zoon van God
te herdenken en te herleven.
Ook dit jaar
komt de Kerk van Rome
bijeen in het Collosseum
om de voetstappen van Jezus te volgen,
die, “Zelf Zijn Kruis dragend de stad uittrok
naar wat de Schedelplaats heet,
in het Hebreeuws Golgotha” (Joh. 19,17).

Wij zijn hier omdat we ervan overtuigd zijn dat de Kruisweg van Gods Zoon niet alleen maar een reis was naar de plaats van executie.
Wij geloven dat iedere stap van de Veroordeelde Christus, elke daad en elk woord, evenals alles wat iedereen die deelnam in dit tragische drama, voelde en deed, onafgebroken tot ons spreekt.
Ook in Zijn lijden en dood openbaart Christus aan ons de waarheid over God en mens.

In dit Jubeljaar willen we ons concentreren op de totale betekenis van deze gebeurtenis, zodat wat is gebeurd met nieuwe kracht in onze harten en verstand mag spreken en zo mag worden de bron van genade tot een oprecht delen hierin.
Delen betekent deel uitmaken van/een aandeel hebben in.
Wat betekent het een aandeel te hebben in het Kruis van Christus?
Het betekent de liefde verborgen in het Kruis van Christus te ervaren door de Heilige Geest.
Het betekent, in het licht van deze liefde, ons eigen kruis herkennen.
Het betekent het kruis telkens weer op te nemen en, gesterkt door dezer liefde, de reis voort te zetten…
Te gaan door het leven, in navolging van Hem die “het Kruis op Zich heeft genomen en de schande niet geteld: nu zit Hij aan de rechterzijde van Gods troon” (Hebr. 12,2).

Korte stilte, waarna GEBED

Laat ons bidden:
Heer Jezus Christus,
vul ons hart met het licht van Uw Geest
zodat wij door U te volgen op Uw laatste reis
de prijs van Uw Verlossing leren kennen
en waardig mogen zijn om te delen
in de vruchten van Uw Lijden, Dood en Verrijzenis.
U die leeft en regeert in alle eeuwen der eeuwen.

A. Amen.

Zou mijn koningschap van deze wereld zijn,
gestreden hebben, dat Ik niet aan de Joden werd uitgeleverd. Mijn koningschap is evenwel niet van hier.” (Joh. 18,36).
Pilatus hernam: “Gij zijt dus toch koning?”
Jezus antwoordde: “Ja, koning ben Ik. Hiertoe ben Ik geboren en hiertoe ben Ik in de wereld gekomen om getuigenis af te leggen van de waarheid. Alwie uit de waarheid is, luistert naar Mijn stem.”
Pilatus zei tot Hem: “Wat is waarheid?”
Na die woorden ging hij weer naar buiten tot de Joden en zei: “Ik vind hoegenaamd geen schuld in Hem.” (Joh. 18,37-38).

De tragedie van Pilatus is verborgen in de vraag: Wat is waarheid?
Dit was geen filosofische vraag over de wet van de waarheid, maar een extentiele vraag over zijn eigen verhouding tot de waarheid. Het was een poging om te ontsnappen aan de stem van het geweten die hem onder druk zet de waarheid te erkennen en te volgen. Wanneer iemand weigert zich door de waarheid te laten leiden is hij uiteindelijk bereid om zelfs een onschuldig persoon tot de dood te veroordelen. De aanklagers voelen de zwakheid van Pilatus aan en zwichten niet. Zij roepen onvermurwbaar voor de dood aan het kruis. Pilatus’ pogingen tot zachtere maatregelen zijn van geen nut. De wrede straf van geseling opgelegd aan de Aangeklaagde is niet genoeg. Toen Pilatus Jezus, gegeseld en met doornen gekroond, aan de menigte liet zien, lijkt het of hij naar woorden zocht waarmee hij hoopt de onverzoenlijkheid van het gepeupel te verzachten.
Wijzend naar Jezus zegt hij: “Ecce Homo! Zie hier de Mens!”
Maar het antwoord komt terug: “Kruisig Hem, kruisig Hem!”
Pilatus probeert dan tijd te winnen: “Neemt gij Hem dan en kruisigt Hem, want ik vind geen schuld in Hem.” Hij is steeds meer overtuigd dat de Aangeklaagde onschuldig is, maar dit is niet voldoende voor hem om te beslissen in het voordeel van Jezus.
De aanklagers gebruiken hun laatste argument: “Als ge die man vrijlaat, zijt ge geen vriend van de keizer. Wie zich voor koning uitgeeft, komt in verzet tegen de keizer.” (Joh. 19,12).
Dit is duidelijk een dreigement. Pilatus herkent het gevaar en geeft uiteindelijk toe en spreekt het oordeel uit. Maar niet zonder het minachtende gebaar van handen wassen: “Ik ben onschuldig aan het…..bloed; gij moet het zelf maar verantwoorden!” (Mt. 27,24).
Zo werd Jezus, de Zoon van de levende God, de Verlosser van de wereld, veroordeeld tot de dood aan het kruis.

Door alle eeuwen heeft de ontkenning van de waarheid geleid tot lijden en dood.
Het is de onschuldige die de prijs betaalt van menselijke huichelarij.
Halve maatregelen zijn nooit genoeg. Ook is het niet genoeg om je handen in onschuld te wassen. Verantwoordelijkheid voor het bloed van het recht blijft.
Dit is waarom Christus zo vurig bad voor al zijn volgelingen: Vader, “wijd hen U toe in de waarheid. Uw woord is waarheid.” (Joh. 17,17).

GEBED

Heer Jezus Christus, U accepteerde een onjuist oordeel.
Schenk aan ons en aan alle mensen van deze tijd
de genade om gelovig vast te houden aan de waarheid.
Sta niet toe dat de zware verantwoordelijkheid
voor het lijden van de onschuldigen neerkomt
op ons en op degenen die na ons komen.
Aan U, o Jezus, louter Rechtvaardig,
komt alle eer en glorie toe in alle eeuwen der eeuwen.

A. Amen.

Allen: Onze Vader …

Stabat Mater:
Met de tranen in haar ogen
stond de Moeder diepbewogen,
naast het kruis waar Jezus hing.